نویسنده در سایت قدیمی: سید حمزه حسینی مطلق

سلام به همگی

امروز یه ماجرا می خوام واستون بنویسم ناب ناب!

تقریبا همه ی دوستان بیشتر ازیکی با طرز فکر رشد و طرز فکر ایستا آشنایی دارن.

اینم تصویرش واسه یه مرور سریع:

حالا با توجه به اینکه ماه رمضونه و دلا یه خورده بیشتر از قبل متوجه خدا میشه، علی الخصوص الان که به خاطر کرونا بحث مرگ و زندگی هم یه خورده جدی تر شده، میخوام از یه زاویه ی دیگه به این قضیه نگاه کنیم.

اگه دقت کنیم وقتی آدم روی باورهای مذهبی و اعتقادات دینی هم دقیق بشه، می بینه دین داری ها هم رشد و ایستا داره.

مثلا بعضی از متدینین معتقدن، هر چی قسمت آدم باشه همون میشه، چه تلاش بکنی و چه بگیری تخت بخوابی!

یا مثلا میگن تا امام زمان طهور نکنن هرتلاشی هم آدمها بکنن واسه بهترشدن، هیچ فایده ای نداره و مثل آب در هاون کوبیدنه!

یا اینکه معتقدن انبیا و اولیای الهی اساسا جنسشون با ما فرق داشته و ما نمی تونیم خودمون رو با اونا مقایسه کنیم!

همونجوری که ملاحظه می فرمایید همه ی این باورها، آدم رو به سمت تنبلی، انداختن مسئولیت به عهده ی دیگران و فرار از تکلیف وا می داره!

اما در مقابل یه دین داری رشد هم داریم؛ کسانی که معتقدن، خداوند سرنوشت انسان رو درگرو اعمالش قرار داده و میگن توکل یعنی پشتوانه ای برای عمل نه جایگزین عمل کردن! یعنی تو برای پیدا کردن مسیر درست تلاشتو بکن و به چیزی که رسیدی عمل کن، ولی نتیجه رو بسپار به خدا، چون قطعا بهترین رو واست می خواد.

یا معتقدن یار امام زمان کسیه که با تمام وجودش برای اینکه بهترین خودش باشه تلاش می کنه و اصطلاحا اهل جهاده با خودش!

این دسته از افراد، انبیا و اولیای الهی رو خودساخته و نوک قله ی انسانیت میبینن، نه موجودهای آسمانی و غیر انسان؛ چراکه اگر اونها با چالشهای انسان بودن مواجه نباشن، دیگه نمی تونن الگوی موفقیت من در این عرصه باشند!

طرز فکر این گروه، بسیار انگیزه بخشه و فرد رو به تلاش بیشتر و حرکت روزافزون وادار می کنه!

به نظرم دمادم باید باورها و اعتقاداتمون رو پایش کنیم و ببینیم ایا باورهای آسمانی ما، ما رو در مسیر بندگی حرکت میدن یا موانعی شدن که جلوی حرکت و تلاش ما رو گرفتن، و مانع از سعادت دنیوی و اخروی ما شدن…

خوشحال می شم نظراتتون رو در این باره بشنوم و ازتون یاد بگیرم….