تغییر کن! وقتی تغییر لازم است…

دکتر صاحبی در ابتدای صحبت‌هایش داستان بسیار زیبایی از مثنوی مولوی بیان کرد:
«در آبگیر کوچکی، سه ماهی زندگی می‌کردند. ماهی سبز، زرنگ و باهوش بود، ماهی نارنجی، هوش کمتری داشت و ماهی قرمز، کودن و کم عقل بود.
یک روز دو ماهیگیر از کنار آبگیر عبور کردند و قرار گذاشتند که تور خود را بیاورند تا ماهی‌ها را بگیرند.
سه ماهی حرفهای ماهیگیران را شنیدند.
ماهی سبز، که زرنگ و باهوش بود بدون اینکه وقت را از دست بدهد از راه باریکی که آبگیر را به جوی آبی وصل می‌کرد فرار کرد.
فردا ماهیگیران رسیدند و راه آبگیر را بستند.
ماهی نارنجی که تازه متوجه خطر شد، پیش خودش گفت، اگر زودتر فکر عاقلانه‌ای نکنم به دست ماهیگیران اسیر می‌شوم. پس خودش را به مردن زد و روی سطح آب آمد.
یکی از ماهیگیران که فکر کرد این ماهی مرده است، او را از داخل آبگیر گرفت و به طرف جوی آب پرت کرد، و ماهی از این فرصت استفاده کرد و فرار کرد.
ماهی قرمز که از عقل و فکر خود به موقع استفاده نکرد، آنقدر به این طرف و آنطرف رفت تا در دام ماهیگیران افتاد.»
آقای دکتر این داستان را بیان کرد تا بگوید «هرگاه زندگی نیاز به تغییر داشت و تو تغییر نکردی، نمی‌توانی موفق شوی!»
به قول مولانا: صوفی ابن الوقت باشد ای پسر…!

تنهایی اجتماعی و هیجانی

در بخش بعدی سخنرانی، آقای صاحبی از یکی از بیماری‌های نوین و البته همه گیر ِشده ی بشر به نام «تنهایی هیجانی اجتماعی» و عوارض هولناک آن از جمله بیماری‌های جسمی، تعارضات و کشمکش‌ها گفت.
او منشاً بسیاری از تعارضات بشریت را همین تنهایی‌ها و عدم وجود ارتباطات مؤثر و مفید دانست.

دو مورد از دلایل چنین بیماری‌ای عبارتند از:
عدم تعامل با فرزندان
شبکه اجتماعی و خانوادگی کوچک
بر خلاف تصور عموم، این تنهایی هیجانی اجتماعی با این دستاوردها تغییری نمی‌کند و باید برای درمانش به راه های اصولی‌تر و ریشه‌ای‌تری توسل جست:
خانه‌های پر زرق و برق
ثروت
پیشرفت‌های اجتماعی
دستاوردهای ملی و فردی