نذارید دیر بشه... مرسی!

به نظرم ما آدما میتونیم از پس هرچیزی بربیایم الا دوتا چیز...

دلتنگی و انتظار...

ما آدما امکان نداره دلتنگ یه عزیز نشیم. دلتنگی نفس آدمو میگیره...

وقتی میاد سراغت انگار کوه رو بغل کردی و میخوای از جا بِکنیش ، تو بگو سرِ سوزنی جابه‌جاش کنی ...‏هرچقدر قوی باشید، دلتنگی میتونه از شما قوی تر باشه...

همین چندروز پیش سالگرد برادرم بود که به رحمت خدا رفت چندسال پیش. کاری به شخصیت فوق العاده ش ندارم. این ماجرا رو هم  نمینویسم که خدایی نکرده بخوام کسی رو ناراحت کنم.  فقط میخوام یه نکته رو یادآوری کنم. میخوام یه تلنگر بزنم.

من تا پیش از درگذشت برادرم هرگز نمیدونستم که «خانواده» تا چه اندازه عزیز و مهمه و به شدت در ته ذهن آدم با یه پیوند عمیق متصل شده و هرگز قابلیت جدایی نداره.

من تا وقتی برادرم از دست نرفته بود، حسرتی مبنی بر اینکه به خانوادم کم محبت کردم یا قدرشونو ندونستم نداشتم. تازه با رفتن اون بود که حسرت ها به سراغم اومد. طوری که آرزو می کنم تمام دار و ندارم رو بدم و فقط برای لحظه ای دوباره بتونم برادرم رو ببینم، لمس کنم، ببوسم و در آغوش بکشم...

من دیگه خیلی که حالم خوب باشه، خوب و دلتنگم، بقیه‌ش هم بد و دلتنگم! این دلتنگی دیگه مزمن شده، درمونی براش نیست، کم و زیاد میشه فقط.. ولی به هرحال شده یه عادت! شاید دلتنگی تنها کاریه که نمیتونیم به «شنبه» بندازیمش...!

ولی خب بدترین قسمت دلتنگی اینه که نمیشه بهش فهموند که بی‌فایده است!

فقط میخوام بهتون بگم آدمیزاد به هیچی بند نیست. شاید همین امروزتون که از کنار هم بودن لذت نمی برید،  بعدها تبدیل به خاطراتی میشه که دائم حسرتش رو میخورید. پس بیشتر به خانوادتون اهمیت بدین. بیشتر بهشون زنگ بزنید. بیشتر کنارشون باشید. بیشتر به هم کمک کنید. بیشتر برای هم دعا کنید و بیشتر باشید...

همین الان اگه دلتون تنگ میشه و میتونید به هرکسی که دلتنگش هستید زنگ بزنید، یعنی یکی از مهم ترین فاکتورهای خوشبختی رو دارید. 

یادتون نره که:

‏آدما هر چیزی رو یک بار از دست میدن و بعد از اون هر روز کلی دلتنگی به دست میارن..... نذارید دیر بشه. مرسی...!