روغن کاری نصیب چرخی می شود که قیژ قیژ می کند!!!!!!!!!!!

در تمام سال های فعالیتم توی سازمانها هرگز نشنیدم و ندیدم که کسی بگه: “من عاشق سیاسی کاری شرکتی هستم”. بلکه بر عکس همه افراد از این موضوع شاکی هستن. اما اگه هیچ کس علاقه ای به سیاسی کاری نداره پس چرا در سازمان ها این همه سیاسی کاری وجود داره ؟؟!!!

به نظرم تقریبا همیشه منشا رفتار سیاسی مدیران هستن. حالا ممکنه فکر کنید “من از سیاسی کاری متنفرم. من سیاسی نیستم، اما سازمانم خیلی سیاسیه”. متاسفانه نیاز نیست که خودتون سیاسی باشید تا در سازمانتون رفتار سیاسی ایجاد کنید. در واقع عملا غیر سیاسی ترین مدیرعامل ها هستن، که سازمان های فوق العاده سیاسی رو اداره می کنن. مدیرعامل های غیر سیاسی مکررا و تصادفا به رفتارهای سیاسی دامن می زنن.

به عنوان مثال، جبران خدمات کارکنان رو در نظر بگیرید. معمولا کارکنان از مدیرانشون تقاضای افزایش حقوق می کنن و حرفشون اینه که مبلغ دریافتیشون از ارزش بازاریشون کمتره. حتی پیشنهاد قابل رقابتی هم با خودشون همراه دارن که فلان شرکت حقوق بیشتری رو بهشون پرداخت میکنه. عمدتا در سازمان ها مدیران در مواجه با این شرایط اگه درخواست کارمندشون معقول باشه به بررسی شرایط میپردازن و شاید حتی حقوق اون فرد رو افزایش بدن. در کوتاه مدت این کار به نظر بی ضرر میرسه، اما در واقع با این اقدام انگیزه ی شدیدی برای رفتار سیاسی ایجاد میکنن.

با این کار مشخصا مدیران به رفتاری پاداش میدن که ربطی به پیشبرد کسب و کار نداره. اون شخص به جای اینکه ارتقاعش رو در نتیجه عملکرد برجسته اش کسب کنه، اون رو به خاطر درخواست خودش کسب کرده. خوب چرا این بده؟ به این دلایل:

• خبرا همیشه درز میکنه پس دور از انتظار نیست که بگم سایر کارکنان هم فورا این نکته رو میگیرن و اونها هم به تکاپوی افزایش حقوق می افتن. در نتیجه مدیران باید به جای پرداختن به موضوعات مهم عملکردی، وقتشون رو صرف موضوعات سیاسی کنن.
• برخی از کارکنان شرکت که روحیشون کمتر تهاجمیه و معمولا شایستگی های بیشتری دارن، صرفا به خاطر غیرسیاسی بودن از افزایش های خارج از قاعده محروم میشن و این موضوع اثر منفی روی انگیزه و تلاش های اونها برای ارتقاء کسب و کار شرکت میزاره.
• درس عملی حاصل برای کارکنان و برای شرکت اینه که روغن کاری نصیب چرخی میشه که قیژقیژ میکنه و افزایش حقوق نصیب کارکنانی میشه که زیرکی سیاسی بیشتری دارن!!