داستان‌های برفی 1

سلام و همیشه لبتون به خنده

از اون موقعی که رو پای خودم وایستم و رفت و آمدم مستقل شده، دفعات زیادی نیست که تهران و کرج برف سنگینی اومده باشه.

یکی از اون دفعه‌ها همین سال 96 بود که دو روزی برف اومد و همه رفت و آمدها رو مختل کرد.

از تجربه‌ای که داشتم و قبلا با ماشین تو برف گیر افتاده بودم، وقتی هوا یه ذره هم برفی، باید قید ماشین رو بزنی و با وسایل عمومی بری.

خوب مترو خیلی عالیه و تو سخت‌ترین شرایط هم کار میکنه.

8 بهمن طبق معمول از خونه اومدم بیرون و دیدم چه خبره، برف اومده تا کمر!

بی‌خیال ماشین، رفتم بغل جاده و با یه ونی که تو اون شرایط به سختی مسافرکشی می‌کرد رفتم تا مترو.

نکته جالب این بود، تقریبا هر کسی سوار مترو می‌شد از زمان زیادی که طول کشیده بود تا برسه ایستگاه گله‌مند بود و به شهرداری و

مسئولین و خلاصه هر کسی که می‌تونست جملات خوبی !!! نسبت می‌داد.

یه نفری که اومد بغل من نشست و شرایطش هم مشابه بود سوال کردم چطور مگه؟ از کجا اومدی؟ چند ساعت تو راه بودی؟

فرمودند: از ساعت 4 راه افتادم برم تهران، ساعت 7 رسیدم پُل فردیس (کرج)، زوری ماشینم رو پارک کردم اومدم با مترو برم، خدا بگم این مسئولین ...

وقتی نمی‌تونیم شرایط خودمون رو پیش‌بینی کنیم و بلد نیستیم آینده‌نگری بکنیم، مسئولین کجای زندگی ما نقش دارند؟