صبر کنید...
بیش از یک دهه قبل که به توصیه دوستی سه گانه آنتونی رابینز ـ به سوی کامیابی ـ را مطالعه کردم سؤالی بشدت ذهن مرا به خود مشغول کرد و مدتها در مورد آن فکر کردم؛مطالب مختلفی مطالعه کردم و از این و آن پرسیدم.آن پرسش را برای شما هم مطرح میکنم و امیدوارم در بخش نظرات عقیده شما را هم بدانم.آن پرسش این بود:
موفقیت چیست و انسان موفق کیست؟آیا میتوان کسی را که ثروت زیادی دارد،موفق دانست؟شخصی را که به شهرت دست یافته چطور؟آیا کسانی که به قدرت سیاسی دست پیدا کردهاند،وزیر،وکیل یا حتی رئیس جمهور شده باشند موفقند؟ شاید اشخاصی که دو مورد از سه مورد فوق را دارند موفقند یا اصلا باید هر سه مورد ثروت،شهرت و قدرت را داشته باشند تا آنها را موفق دانست. واقعا اکنون که اینهمه راجع به موفقیت صحبت میشود و سخنرانان زیادی در فضای مجازی یا خارج از آن راههای رسیدن به موفقیت را بررسی و تبیین میکنند،معنای موفقیت کاملا روشن شده است؟ همه از موفقیت و راههای رسیدن به آن حرف میزنند ولی من کمتر دیدهام کسی سعی در تبیین معنای آن داشته باشد.آخر اگر مقصد و هدف کاملا مشخص و تعریف شده نباشد چطور میتوان راههای رسیدن به آن هدف را تعیین و ترسیم کرد؟!
در سکانسی از فیلم «روسری آبی» مرحوم انتظامی از زبان شخصیتی که وی نقشش را بازی میکرد گفت: «خوشبختی چیزی نیست که هر کسی از بیرون بتونه ببینه؛خوشبختی تو دل آدمه!» آیا میتوان همین را در مورد موفقیت هم گفت؟
به هرحال آنچه که من بعد از مدتی در تعریف از موفقیت رسیدم این بود که:
انسان موفق انسانی است که علت به وجود آمدن و هدف زیستنش را درک کرده و بعلاوه رسالت و وظیفه خودش را هم در این دنیا پیدا کرده و در راه انجام آن رسالت مشغول گام برداشتن است.به عبارت دیگر موفقیت یعنی درک علت وجودی خود و دانستن رسالت خود در دنیا و گام زدن در راه انجام آن رسالت. چنین شخصی برایش مهم نیست که دیگران وی را موفق بدانند یا ندانند؛ثروتمند باشد یا نه؛ به شهرت رسیده باشد یا نه و قدرت سیاسی داشته باشد یا خیر. از نظر من او انسان موفقی است.
تا نظر شما چه باشد.
دنبال کننده
دنبال شونده
ماجرا
محمد هنرپور
تهران
دندانپزشکم و فعلا دانشجوی مقطع PhD اخلاق پزشکی؛ رشته زبان و ادبیات فارسی را هم تا مقطع کارشناسی تحصیل کردهام.علاقمند به مباحث فرهنگی و هنری؛ عاشق آموختن و عاشق ایران؛ متنفر از درجازدن. دستی هم بر قلم دارم. معتقدم: زندگی نیست اگر سر نَبُوَد اما کاش..............هر کسی نیز فقط فکر سر خویش نبود