معرفی کتاب «رشد»

11 گزارش تخلف

فاطمه نصیری خلیلی 25 آبان 98 271 10 2 دقیقه

سلام.

«وقتی که ما بچه تر بودیم، مشتاق بازی و توپ بودیم. در انتظار می نشستیم تا ما را به بازی بگیرند. تملق می گفتیم تا راهنمان بدهند و قهر می کردیم و دور می شدیم تا نزدیکمان کنند؛ اما همین که هدفی پیدا می کردیم دیگر به توپ ها و بچه ها نگاه نمی کردیم، حتی اگر دعوتمان می کردند می خندیدیم و اگر دستمان را می کشیدند، نق می زدیم و فرار می کردیم.

چرا؟

مگر توپ همان توپ نبود و بازی همان بازی محبوب نبود؟

چرا، اینها همه اش همان ها بودند؛ اما ما دیگر آن نبودیم. ما هدفی داشتیم و لباسی به تن کرده بودیم و معهمانی می خواستیم برویم.

آه. حالا می فهمم که چرا خیلی ها به توپ های بزرگ تر و کره های زمین و ماه و خورشید هم همان طور نگاه می کنند وتوپ بازی نمی کنند و اسیر بازی نمی شوند. اینها کاری دارند و هدفی دارند و این است که مشغول نمی شوند و سرگرم نمی شوند.»

خیلی سال پیش این کتاب رو خریدم. یادم نیست دقیقا چطور سر راهم قرار گرفته. فقط می دونم از مشهد خریدمش.
نویسنده کتاب استاد علی صفایی حائری معروف به «ع.ص» (عین صاد) هستن و ناشر لیلةالقدر.

در این کتاب از بحران ها و شتاب های ظالمانه در زندگی نام برده و اینکه در این بلبشو و بحران چه باید کرد تا قربانی و ستمدیده نبود. چه راهی رو انتخاب کنیم.

«ما بازیچه شتاب ها هستیم؛ مگر هنگامی که از پیش طراحی داشته باشیم و با حساب احتمالات آماده شده باشیم و خط آخر را خوانده باشیم. دل هایی که سازمان گرفته اند، دیگر بازیچه حادثه ها نمی شوند و بحران نمی بینند.»

اون موقع کار خوبی که انجام داده بودم این بود که در عین خط کشیدن زیر جملات خاص و کاربردی، نکات و جملات رو در دفترچه پاپکو می نوشتم. بعدها این جملات خیلی خودنش برام جالب بود.

اصلا بعد از مدتی یه کتاب رو دوباره می خونی، انگار تازه است. این ازون کتاباست که همیشه تازه است.

با خوندن این کتاب به این فکر می کنی که خودت رو کشف کنی. و استخراج و تصفیه کنی این معدن عمیق رو و بعد این استخراج شده ها رو شکل بدی. این مرحله رو بهش می گن تکامل.
ولی ما اکثرا فکر می کنیم که کامل که شدیم آخر کار هست. درحالی که اینطور نیست. حالا نوبت می رسه به رهبری کردن و جهت دادن به ماشین های تکامل یافته. «انسان هنگامی آدم می شود که به استعدادهای شکل گرفته اش جهت بدهد.»