سلام.

باز هم جملاتی گرانبها. فکر کنم با خوندنش آدم با تمام وجود تصدیقش می کنه:

این همه درد، این همه رنج را چه می توان کرد؟

بر فرض رنگ عوض کنند؛ جا عوض نمی کنند. هر روز یک چیز مرا می گریاند...

یک روز توپ ها و عروسک ها و بازیچه ها، اشکم را در می آورند و احساسم را می شورانند...

یک روز عشق‌ها و وصل‌ها و فراق‌ها

و یک روز شکست‌ها

و یک روز کرایه خانه

و مرگ فررند و هیولای مرگ...

و نمی توان گفت که کدامش دردناک تر است؛

چون هر کدام در برابر ظرفیت و حساسیت من باید محاسبه بشوند... که می بینیم داستان توپ ها و عروسک ها برای کودک، از داستان هیتلر و شکست هایش بی اهمیت‌تر نیست.

... انسان نمی تواند غم هایش را کم کند، پس باید خودش را زیاد کند

و همین است که رنج ها می شوند زمینه ساز این گرایش و این جنبشی که می خواهد انسان را به وسعتی برساند و به قدرتی و به آگاهی و معرفتی...

استاد علی صفایی حائری؛ روش نقد؛ جلد سوم؛ ص26