راهکار من در برابر نظام آموزشی ...

این روزها بحث سیستم آموزشی خیلی داغ شده بود، از طرفی من هم مضغول یکسری مطالعات در باره نظام های آموزشی و نظریه های تعلیم و تربیت جهانی هستم و خلاصه حسابی ذهنم درگیره
احتمالا اکثر دوستان میدونند، من یک پسر 5 ساله دارم و همیشه نگرانم که یعنی چی میشه ، چه بلایی قراراه سدش بیاد و اگه جلوی افکارم رو نگیرم دچار استرس شدیدی میشم در خصوص تحصیل پسرم !
اما اخیرا به یک تفکر جالب رسیدم ، فکر میکنم نوعی از طرز فکر رشد باشه :

افرادی هستند که من آرزوم اینه که فرزندم شبیه اونها بشه افرادی مثل استاد بهرام پور که شما میشناسید و یا چند نفر دیگر در اطرافیانم که خودم میشناسم، سوال: آیا این افراد به مدرسه خاصی رفتند؟ آیا تربیت خاصی دریافت کردند؟

قطعا نه، اونها هم با همون نظام مشکل دار به این مراحل رسیدن.

سوال دوم: آیا معنی حرف من این است که خیالمان راحت و کاری نکنیم؟

قطعا نه، دوبرابر نه !

این فکر فقط به من نشون میده گرچه نظام آموزشی و مدارس مهمه (من رسالت خودم در همین راستاست) اما معنیش این نیست که اگه هنوز سیستم مشکل داره بچه من یا خود من محکوم به شکست هستیم. برخی افراد معتقدند تا اوضاع ایران چنین هست و یا نظام آموزشی اینجوری بچه دار شدن اشتباهه ... نمیدونم هرکس خودش برای زندگیش تصمیم میگیره اما من فکر میکنم شاید یکم طرز فکر ثابت پشت این حرف باشه، من معتقدم جوونی من بر نمیگرده و یک مادر جوون بودن برام مهم تر از فرستادن بچه ام به مدرسه ای هست که دیگه همه چی اوکی باشه. من مدام از خودم میپرسم برای اینکه در آینده بچه ام موفق بشه چه مهارت هایی لازم داره؟

بازم سوال: آیا منظور من اینه که بچه ام رو به هر مدرسه ای شد میفرستم؟

قطعا قطعا قطعا نه ! من خودم هزار تا ایده دارم برای رشد و پیشرفت معلم های مدرسه پسرم و دارم سعی میکنم اونها رو پیاده کنم و مطالعاتم رو گسترش دادم که هر کاستی ای مدرسه داره من بتونم جبران کنم .... پس برام مهم هست. اما میخوام بگم 

ما قرار نیست صبر کنیم تا همه چی خوب بشه، شاید لازم باشه خودمون اقدام کنیم تا خوب تر بشه، وقتی بچه داریم انگار انگیزه اش قوی تره ...

حالا فردا نیان بگن ترویج بچه دار شدن کردم ... :))))) من تجربه و حس خودم رو دارم میگم خخخخخ