خطاب به تمام معلم های عزیز :

معلم‌های عزیز ، 

 ما چهل سال است بخش اعظم جوانانمان را درس دادیم و به دانشگاه فرستادیم ، اما همه چیز بدتر شد.

 تصادفات رانندگی‌مان بیشتر شد، ضایعات نان‌مان بیشتر شد،

 آلودگی‌ هوای‌‌مان بیشتر شد،

 شکاف طبقاتی مان بیشتر شد،

پرونده‌های اختلاس در دادگستری‌مان بیشتر شد، 

تعداد زندانیان‌مان بیشتر شد 

و مهاجرت نخبگانمان بیشتر شد. 

 پس دیگر دست از درس دادن صرف بردارید.

 آموزش کودکان ما ساده است.

 ما دیگر به دانشمند نیازی نداریم,

 ما اکنون دچار کمبود مفرط انسانهای توانمند هستیم.

 پس لطفا به کودکان ما فقط مهارت های زندگی کردن را یاد بدهید.

به آنها

گفت‌ و گو کردن را،

 تخیل را، 

خلاقیت را، 

مدارا را، 

صبر را،

 گذشت را،

 دوستی با طبیعت را،

 داشتن توان عذرخواهی را ، 

دوست داشتن حیوانات را،

 لذت بردن از برگ درخت را، 

دویدن و بازی کردن را،

 شاد بودن را، 

از موسیقی لذت بردن را،

 آواز خواندن را،

 بوییدن گل را، 

سکوت کردن را، 

شنیدن و گوش دادن را،

 اعتماد کردن را، 

دوست داشتن را، 

راست گفتن را

 و راست بودن را 

بیاموزید.

 باور کنید, اگر بچه‌های ما ندانند که فلان سلسله پادشاهی کی آمد و کی رفت، و ندانند که حاصل ضرب 114 در 114 چه می شود، و ندانند که آیا با پای چپ وارد دستشویی شوند یا با پای راست، هیچ چیزی از خلقت خداوند کم نمی شود؛

 اما اگر آن‌ها زندگی کردن را, و عشق ورزیدن را و عزت نفس را و تاب آوری و عدم پرخاشگری را, تمرین نکنند، زندگی شان خالیِ خالی خواهد بود و بعد برای پر کردن جای این خالی‌ها، خیلی به خودشان و دیگران و طبیعت خسارت خواهند زد...

 لطفاً برای بچه‌های ما

 شعر بخوانید، 

 به آنها موسیقی بیاموزید،

بگذارید با هم آواز بخوانند،

 اجازه بدهید همه با هم فقط یک نقاشی بکشند تا همکاری را بیاموزند، 

 بگذارید وقتی خوابشان می آید بخوابند, 

و وقتی مغزشان نمی کشد یاد نگیرند.

 لطفاً بچگی را از کودکان ما نگیرید.

 اجازه بدهید خودشان ایمان بیاورند،

 فرصت ایمان آزادنه و آگاهانه را از آنان نگیرید، 

 زبان شان را برای نقد آزاد بگذارید، 

 آنان را از وحشت آنچه شما مقدس می‌پندارید, به لکنت زبان نیندازید.

 بگذارید خودشان باشند و از اکنون نفاق را و ریا را در آنها نهادینه نکنید. 

 اکنون که شما و ما و فرزندان ما همگی اسیر یک نظام آموزشی فرسوده هستیم،

دست کم هوای همدیگر را داشته باشیم،

 نداشته‌ها و تنگناها و غم‌ها و عقده‌های خود را به کلاس‌ها نبرید. 

 شما را به خدا در کلاس‌های‌تان خدایی کنید نه ناخدایی. 

 شاید خدا به شما و ما رحم کند و کودکان مان خوب تربیت شوند.

" محسن رنانی استاد دانشگاه اصفهان" ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌