اقرار😐

درود بر دوستان.

جلسه های اول مدرسه استادی بود که استاد گفتند هدف نفر اول شدن نذارید چون موقعش که بشه و ببینید کس دیگه ای اول شده حالتون بد میشه . 

گفتند سعی کنید هدف خوب بزارید تا اگه به اون هدف هم نرسیدید حداقل انسان دیگه ای شده باشید .

دقیقا من این داستان رو لمس کردم .

روزی که مسابقه عکس با کتاب مهندسی آرزوها گذاشته شد هدف گذاشتم که باید اول بشوم و خیلی فکر کردم که چه جور عکسی بزارم .ایده های مختلفی به ذهنم اومد و عکس هایی طراحی کردم 

مثل این و کلی درگیر بودم تا تکه تکه به هم متصل ساختم. ادراک من از این عکس خواسته یا آرزوی گرگ بود که با خواندن کتاب میتونه میگ میگ رو شکار کنه و گاو بنفش هم در بسته خرید به همراه داشت. اما به ادراک من جالب بود .

باز یه عکس طراحی کردم 

وادراکم این بود که هم 2 مستدام عالی رو نمایش بدم و هم کتاب مهندسی آرزو ها و هم حضور در سمینار ها که باعث رشد فکری میشه بازم فقط  به ادراک من جالب بود .

من به هدفم که اول بودن بود نرسیدم اما یادم به حرف استاد افتاد که گفتند درسته به هدف نرسیدی اما آدم دیگه ای شدی .

دقیقا اونجا بود که متوجه شدم زیاد هم همه چی رو شوخی گرفتن خوب نیست و آدم باید به اندازه دهانش لقمه برداره و دلیلی نداره که نسبت به ادراک خودم توقع داشته باشم دیگران هم ادراکشون با من یکی شه .

تصمیم گرفتم تغییراتی توی افکارم بدم و خیلی همه چی رو ساده نگیرم و توی محیط های آموزشی سعی کنم مطالب آموزشی رد و بدل کنم .

چون شاید یه عده مثل خودم باشن اما یه عده هم متفاوت از من هستند.

بعد از این که متوجه هدف گذاشتن صحیح شدم احتمال اینکه بعد ها حالم بد بشه رو کمتر میدونم و الان هدف گذاری ام خیلی تکمیل تر وبهتر شده .

چقدر الان خوبه که قبل از اینکه هدف های سنگین تری بزارم هدف گذاری رو با یه شرکت در مسابقه متوجه شدم و کاملا گفته استاد برام معنا شد .

البته دوستانی هم که مسابقه رو بردند کاملا خلاقانه عکس گذاشته بودند و دمشون گرم .

خواستم یه اقرار کرده باشم و از این شکست نکته بردن رو برداشت کرده باشم .

متشکرم که ماجراهای من رو مطالعه میکنید و نظرات زیباتون رو مینویسید.🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹