درود بر دوستان.

پشت یه نیسان نوشته بود ؛

بعضی آدم ها مثل سوراخ اول کمربند میمونن همیشه هستند ولی کار آیی ندارند.

خیلی معنا میشه از همین جمله برداشت کرد .

با طرز فکر رشد که نگاهش کنیم میگردیم ببینیم خودمون کجای کمربندیم آیا وجودمون ارزشی داره یا نه ؟

یا با طرز فکر ایستا میشه نگاهش کرد و گفت اینا تا موقعی که هستند من به جایی نخواهم رسید و تلاشی هم صورت نداد.

خیلی جاهای زندگیم مالی ارزش گذاری شدم و دیدم که اونی که یخچالش پر تر بود چقدر ارزش دار تر بود و اونی که یخچالش خالی بود همه دست به خیری هاش و کمک کردن هاش و عزت واحترامش خط خورد.

همیشه هر کاری که از دستم برمی آمد برای غریب و آشنا انجام دادم و هزاران پدر بیامرزی گرفتم .بعضی اوقات خوردن خودم رو واجب ندونستم و از خودم گذشتم و بخشیدم .اونایی که مالی میسنجیدن این کارها رو احمقی ام دونستند ولی برام مهم نبود و ترجیح دادم احمق بمونم و تاثیر گذار باشم.

یه چیزی رو خوب یاد گرفتم چرا ما باید حرف و نظر و فضولی دیگران برامون اهمیت داشته باشه مگه خودمون عقل نداریم .بعضی جاها که پا میذاری و به داشته هایت میسنجنت بهتر که پا نذاری و بدونی که 

هر جایی جات نیست🤔

جایی برو که خودت رو بخوان وجودت رو دوست داشته باشن از دیدن خوشحال شن حاضر باشن باهات هم قدم شن و دست آخر بگن که دمت گرم که هستی .

جایی که زحمتات رو وظیفه میدونن خوبی هات رو احمقی میدونن کمک کردن هات رو ابلهی میدونن  جات نیست🤔🤔🤔

باور کن زندگی با نداشته ها و ارزش گذاری ها قشنگه نه با داشته ها وارزش نذاشتن ها.

جاهایی هست که تا میرسی باید مقایسه شی و وزن کشی شی ببینن چی داری و چرا نداری؟

اونجا نرو .

جایی برو که حداقل کسی یا حیوانی با دیدنت دمی تکان دهد و شادی رو از چشماش ببینی.

اینا گلگی نیست تجربه های 36 سال زندگی هست و امروز به خودم میگم که ؛

دمم گرم که با تمام فشارها ارزش گذاری رو انتخاب کردم و بچه ها هم اینا رو دارن مو به مو یاد میگیرن.

شماها خیلی خوب هستید 🌹افتخار میکنم که در جمع شما هستم.