دانشگاه برویم یا نرویم؟
پاسخ پبام بهرام پور را در فایل صوتی 9 دقیقه‌ای زیر بشنوید و با ادامه مقاله همراه شوید:
شاید بهتر باشد سوال را طور دیگری بپرسیم…
در مورد سؤال دوست عزیز، باید ابتدا دو سه نکته عرض کنیم.
اول اینکه به نظر می‌رسد سؤال می‌توانست به صورت بهتری مطرح شود. مثلاً با چه استنادی گفته می‌شود که «همه می‌دانند» سیستم آموزشی به هیچ دردی نمی‌خورد؟ آیا واقعاً سیستم آموزشی به هیچ دردی نمی‌خورد؟ در صورت صحت این فرض که «سیستم آموزشی به هیچ دردی نمی‌خورد» آیا می‌توانیم بگوییم همه این موضوع را می‌دانند؟
اصلاً آیا هرکسی که در حال درس خواندن در سیستم آموزشی ایران است، در حال آسیب دیدن است؟
ما سؤال را به صورتی که فکر می‌کنیم منظور شما بوده، بازنویسی کردیم:
«سلام. بسیاری از کارشناسان، اذعان می‌کنند که سیستم آموزشی کشور ایران تا حد زیادی فشل، ناکارآمد، سنتی و عقب افتاده از استانداردهای روز جهان است. با این حساب، آیا باید به دانشگاه برویم یا نرویم؟ توصیه شما چیست؟ به جای دانشگاه رفتن چه چیزی را پیشنهاد می‌کنید و چه توصیه‌ای برای کسانی که نمی‌دانند باید در این سیستم درس بخوانند یا خیر، دارید؟»
بالاخره دانشگاه برویم یا نرویم؟
سؤال اینجاست، آیا وقتی سیستم آموزشی ما ناکارآمد است، باید درس نخوانیم؟ ترک تحصیل کنیم و به سمت و سوی دیگری برویم؟
چه کار کنیم؟
نکته اول این است که حتی در کشورهایی با بهترین سیستم‌های آموزشی هم لزوماً تمام افراد به موفقیت‌های بزرگ نمی‌رسند! کما اینکه در کشورهای جهان اول و مدرن هم افراد ناموفق زیاد هستند. چون موفق شدن و خوشبختی و شادی، نه فقط به سیستم آموزشی بلکه به خود افراد هم بستگی دارد. به اینکه چطور فکر می‌کنند، آیا رسالت زندگی‌شان را کشف کرده‌اند یا خیر و می‌دانند از زندگی چه می‌خواهند یا نه.
نکته دوم این است که منظور من اصلاً این نیست که حتماً تمام افراد باید بدانند چه می‌خواهند. بسیاری از ما (از جمله خود من) کارهای زیادی کردم تا بالاخره مسیر اصلی زندگی‌ام را فهمیدم؛ اما اینکه با زندگی‌مان شفاف شویم و رسالت اصلی زندگی‌مان را کشف کنیم، کمک زیادی می‌کند تا بدانیم آیا درس بخوانیم، دانشگاه برویم یا نرویم.
تجربیات من
من در دوران دبیرستان، علاقه زیادی به ما بحث نجوم و ستاره‌شناسی داشتم. دران زمان علاوه بر درس‌های خودم، در مراکز ستاره‌شناسی و آموزش نجوم فعالیت می‌کردم. در این زمینه دو کتاب نوشتم و به طور کلی جایگاه خوبی داشتم. همه اطرافیانم فکر می‌کردند من در دانشگاه، نجوم یا اخترفیزیک خواهم خواند و در این زمینه تا آخر عمر فعالیت می‌کنم.
تا اینکه با گذشت زمان، من با وجود علاقه به رشته‌های این چنینی، در برهه‌ای از زندگی‌ام فهمیدم من نمی‌خواهم فعالیت‌های اصلی‌ام در این حیطه باشد. با مهندس شدن هم مشکل داشتم.
از آن طرف با رشته‌های تجربی از جمله پزشکی هم مشکل داشتم و اصلاً علاقه‌ای به این رشته‌ها نداشتم (تازه از خون هم می‌ترسم!)
بالاخره از جایی به بعد فهمیدم در رشته‌های «علوم انسانی» می‌توانم موفق شوم. با روحیات من سازگار بود و خودم هم با آن راحت بودم.
تازه در همین علوم انسانی هم تا مدت زیادی نمی‌دانستم چه می‌خواهم و قرار است چه کار کنم.
بین «روان شناسی» و «علوم تربیتی» مردد بودم. تا اینکه علوم تربیتی را انتخاب کردم. من در رشته علوم تربیتی تحصیل در دانشگاه را آغاز کردم؛ اما خود را هرگز به مباحثی که در دانشگاه به من یاد می‌دادند محدود نکردم. در عوض با کلی تحقیق در کنار درس، چیزهای فراوانی یاد گرفتم.
بنابراین حرف اصلی من این است:
نه دانشگاه رفتن لزوماً منجر به موفقیت می‌شود و نه دانشگاه نرفتن، منجر به عدم موفقیت!
همه‌چیز بستگی به خود شما دارد. حتی در همین دانشگاه‌هایی که اعتقاد بر این است که ناکارآمد است هم می‌شود موفق شد اگر بخواهیم.
وضعیت در خارج از کشور هم به همین شکل است…
من فضاهای آکادمیک متفاوتی را تجربه کرده‌ام. هم اکنون دانشجوی نوروساینس هستم از دانشگاه «کینگز کالج لندن»؛ اما حتی بزرگترین دانشگاه‌های جهان هم تضمینی برای موفقیت شما نخواهند کرد.
می‌توانید به دانشگاه به چشم دیگری نگاه کنید…
دانشگاه جدای از آن که مشکلات فراوانی دارد و جا برای اصلاح در آن بسیار زیاد است، ولی پلی است برای آشنا شدن با افراد جدید و افراد هم دغدغه با شما و تجربه نوع جدیدی از زندگی.
اما اگر بخواهید به دروس دانشگاه دل ببندید و خودتان را رشد ندهید، نمی‌توانید موفق شوید.
میخواهید با هم سفری رایگان به کشورهای دیگر دنیا داشته باشیم و از سیستم‌های آموزشی آنها باخبر شویم؟
هنوز سفرنامه پنج کشور را ندیده‌اید؟ کلیک کنید و رایگان ببینید:
